De titel van deze column kun je nu zelfs lezen op grote billboards, die staan tegenover station Nijmegen en op het Trajanus-plein.
Het duurde wel even vóór het kwartje viel (logisch, want sinds de invoering van de euro in 1999 worden er ook geen kwartjes meer gemaakt….) toen ik mijn titel daar las. Want ik begreep pas later dat het vooral om de klok gaat die onder deze tekst secondes wegtikt. Het zijn, zo bleek, de seconden die nog resten tot de start van de Nijmeegse 4-daagse.
We can’t wait: we kunnen niet wachten. Een intrigerende tekst omdat die voor mij veel verder “loopt” dan die start van de 4daagse.
Want deze titel drukt precies de huidige tijdsgeest uit: we kunnen niet wachten, al onze verlangens en wensen moeten zo snel mogelijk ingevuld en bevredigd worden. Geen geduld om te wachten, steeds minder tijd om met iets te starten. Wachten past niet meer bij dit leven. Wachten is irritant, verloren tijd, doelloos. Wachten wekt al gauw agressie op. Ook Poetin kon niet wachten!
We ervaren het voortdurend om ons heen, het moet alsmaar sneller: de onderlinge communicatie, via smartphone en sociale media, via vervoersmiddelen, zoals auto, trein, E-bike, vliegtuig, en via afstandsbediening, omdat we geen tijd meer willen nemen om op te staan en te lopen naar ons doel.
En toch: terwijl alles veel sneller gaat in het leven, wachten we nog evenveel of zelfs langer dan vroeger….., zo toont onderzoek aan. Als actueel voorbeeld: dat met z’n allen eindeloos wachten op de bus, die je zou brengen van DVOL naar OSC…, omdat de velden hier toen niet beschikbaar waren…
Maar wachten kan soms, zeker voor zwaargewichten, een probaat middel zijn, vooral als je moet wachten op een dienst van de overheid: “gewoon” blijven wachten tot je een ons weegt…..
Hoe vaak niet de laatste weken gehoord “hierop hebben we twee jaar moeten wachten”? Tijd voor verandering van gedrag t.b.v. milieu en medemens hebben we blijkbaar niet. We vallen snel terug in oude gewoontes en ons “normaal” van vóór de coronacrisis is al weer “gewoon” normaal, ondanks toename klimaatcrisis, energiecrisis, oorlogscrisis, en verdelingscrisis.
En bij DVOL 1 konden we ook niet blijven wachten op positieve resultaten die noodzakelijk waren voor klassebehoud, een lokale crisis dreigde. Maar zie, geduld en vertrouwen in verandering spel loonden: in de laatste drie wedstrijden twee overwinningen behaald en slechts (..) één nederlaag.
En zo zijn we al snel blij in Lent: nu DVOL (bijna) haar klassebehoud heeft behaald, de lente goed voelbaar is, bloesem schittert, de ooievaars volop klepperen en Oekraïne nog (?) ver weg ligt…
Maar DVOL-bestuurders zijn niet altijd zo snel blij. Ze zijn veel tijd bezig om de leden niet te laten wachten op een juiste besteding van contributiegelden. Maar ja, dat kan het bestuur alleen maar in samenwerking met die leden zelf. En daar ontbreekt het nog wel eens aan. Zoals bij vrijwilligerstaken die onbezet blijven (vooral voor de bar), kleedkamers die smerig achtergelaten worden en, als een van de grootste ergernissen: doelen die na de training op het veld zinloos wachten totdat ze weer verwijderd worden.
En dat terwijl de Gemeente voor wekelijks onderhoud (zelfs kunstgras heeft dat nodig) met machines op die velden moet. En aangezien gemeentewerkers dat zelf niet (mogen) doen, moeten oudere vrijwilligers uit de buurt ingeschakeld worden om die doelen alsnog op hun juiste rustplaats te zetten. Een hoop gedoe dus, dat je (in teamverband of i.s.m. leider/trainer) kunt voorkomen.
Kortom DVOL-voetballers: zet na de training de doelen weer op hun plek terug. Wacht niet tot anderen dat voor jou (moeten) doen. Loop niet doelloos weg voor jouw verantwoordelijkheid….!! We can’t wait….
TNT