De Schommel, ik stond er afgelopen donderdag 22 februari. Samen met veel anderen, waaronder
enkele ooggetuigen van dat fatale bombardement, 80jaar geleden. De Schommel, een monument ter
nagedachtenis aan de vele slachtoffers die vielen, toen én daarna bij drie dagen hevige brand.
Pas jaren later bleek dat het geen vergissing was, maar een zgn. afzwaaier (wat een woord in deze)
van het werkelijk beoogde doel: het stationsemplacement van Nijmegen.
Die schommel, een krachtig beeld dat nog steeds veel indruk maakt. Krachtig, omdat zo’n simpel
kinderspeeltoestel de herinnering in beweging houdt om nooit te vergeten: hier stond een kleuter-
school die getroffen werd door die “vergissing”: 23 jonge kinderen op slag gedood. Ze “vonden er de
dood” staat vaak beschreven. Een eufemistische uitdrukking. Alsof zij zochten naar hun dood…..
Het waren kinderen, met dromen. Zij zochten er niet naar, maar hádden al hun dromen. Om voet-
baller te worden? Leraar? Bloemist in Lent? Toen, ineens: weg die dromen! Nooit meer voetballen,
nooit meer verder leren, nooit meer schommelen!
Zie ik die dag op tv ook kinderen in de Gazastrook, die ergens nog een grote schommel hebben “ge-
scoord” aan de rand van een verwoeste stad. Even schommelen ze weg uit ellende, even worden ze
door eigen kracht verheven naar hún wereld, los van die wereld van volwassenen. Volwassenen, die
met hun machts-ideeën en geweld, de dromen uit het kinderleven gebombardeerd hebben. Geen
vergissing dit keer, maar planmatig. Ook hier: weg kinderdromen! Ooit nog voetbal, ooit nog verder
leren, ooit nog schommelen?
Dan zie ik even later een foto in de krant van twee oudere kinderen uit Congo, waarvan een wezen-
loos staart in het oog van de camera. Achter hen vele hopen met steen en zand, die ze eigenhandig
moesten opgraven uit mijnen om zeldzame metalen, t.b.v. de chips in o.a. smartphones en
elektrische auto’s, te delven. Kinderarbeid in een leven waarin de schommel nooit omhoog gaat maar alsmaar
lager, de grond in, om ons te kunnen plezieren met de luxe van alledag. Een luxe waarvan zij slechts
mogen dromen. Kónden zij maar dromen, om ver weg te zijn uit hun daags leven, te dromen over
een toekomst zoals van ons, en daarmee even te ontsnappen uit hun kei-harde realiteit.
In Gaza, Oekraïne en ontelbaar andere plaatsen op de wereld, waar wij zelfs geen weet van hebben
of ze daar überhaupt nog kunnen en durven schommelen, verdwijnen dagelijks kinderdromen. Door
toedoen van ouderen! Ooit nog gelukkig ouder worden, ooit nog een toekomst zoals van ons?
Zouden deze kinderen gedroomd of weet hebben van DVOL, die voetbalclub aan de Waal, ter hoogte
van een in 1944 heftig gebombardeerd Nijmegen?
Maar als die dromen al zo ver zouden reiken dan worden ze vast verbaasd wakker als ze lezen op de
DVOL-website dat hier hun leeftijdsgenoten een proefmiddag onder begeleiding krijgen om te wen-
nen aan de overgang van een half naar een heel speelveld. Ze zouden ook klaarwakker zijn als ze
lezen dat er een goed doortimmerd jeugdbeleidsplan is opgesteld om o.a. hiermee procesmatig een
nieuwe team-indeling te realiseren. En dit allemaal om, laten we het maar zo zeggen, de kinderziel-
tjes (of toch meer die van hun ouders?) niet te verontrusten bij de overgang van het ene naar het
andere team…. A.u.b. geen nachtmerries voor kinderen, alleen dromen. Dus a.u.b. geen geschom-
mel tussen hoop en vrees, want kinderen behoren toch risicoloos door hun ontwikkelingsproces te
komen?
En zo lijkt er weer een schommel stilgezet…
.
Nu dus op het voetbalveld, net zo als al op school en thuis. Geen wonder dat de mentale weerbaar-
heid van de oudere jeugd steeds meer maatschappelijk zorgen baart. Zou dit dan nu bij de DVOL-
jeugd anders gaan verlopen door zo’n zorgvuldige en procesmatige begeleiding? Goed om dat te
onderzoeken. Wie bij DVOL wil hierop promoveren? Zou een mooi voorbeeld kunnen zijn voor
DVOL1…
En zo schommel ik verder. Maar jij, beste lezer: zoek De Schommel eens op, tussen Marikenstraat en
zijkant stadhuis, en besef daar: nooit vergeten hoe oorlog en geweld dromen beëindigden én nog
steeds beëindigen! Dromen van jong én oud.
En realiseer: wat ooit abrupt eindigt, is ook ergens op zeker moment begonnen.
En aan dat begin kan ieder van ons staan….net zo als op het eind…! Daartussen lekker schommelen!
TNT